niskie plytki krwi. drogie kolezanki, cierpie na maloplytkowosc tzn. mam zanizony poziom plytek krwi(64-100 tys) urodzilam 10 lat corke, ktorej przekazalam te chorobe dzicko bylo bardzo chore , lekarze kazali mi je zaraz ochrzcic w szpitalu. na szczescie teraz jest zdrowa jak "ryba".aktualnie jestem w 16 tyg. Pn, 19-04-2004 Forum: Ciąża i12 kwietnia 2022Morfologia krwi – co oznaczają wyniki Morfologia krwi jest jednym z najczęściej zlecanych badań diagnostycznych. Ten prosty test laboratoryjny jest w stanie dostarczyć wielu istotnych informacji na temat ogólnego stanu zdrowia pacjenta, a także wykryć liczne choroby, nawet na najwcześniejszych ich etapach. Kiedy należy rozważyć przeprowadzenie morfologii krwi oraz co oznaczają parametry opisywane w wynikach tego badania? Morfologia krwi – co to jest? Morfologia krwi obwodowej to test laboratoryjny, który przeprowadzany jest z próbki krwi żylnej pacjenta. Badanie to polega na pomiarze liczebności poszczególnych składników morfotycznych obecnych we krwi oraz dodatkowym oznaczeniu specyficznych parametrów dla określonych grup krwinek. Jest to jedno z najbardziej podstawowych badań laboratoryjnych, które w wielu przypadkach zlecane jest jako pierwszy test podczas procesu diagnostycznego. Kiedy należy wykonać badanie morfologii krwi? Morfologia krwi zlecana jest podczas diagnozowania licznych chorób. Dzięki zmianom w składzie elementów morfotycznych krwi możliwe jest wykrycie chorób takich jak różnego rodzaju anemie (niedokrwistości), infekcje (ze wstępnym ustaleniem etiologii zakażenia) oraz choroby przebiegające z zaburzeniami procesu krwiotworzenia. Ze względu na często bezobjawowy charakter początkowych faz wielu chorób układu krwiotwórczego badanie morfologii krwi obwodowej zalecane jest osobom dorosłym ok. raz w roku, w celach profilaktycznych. Dzięki regularnej kontroli własnego stanu zdrowia możliwe jest wykrycie licznych schorzeń na ich wczesnych etapach, co znacząco zwiększa dostępne dla pacjenta możliwości lecznicze oraz znacząco poprawia jego rokowania. Kto powinien wykonać badanie morfologii krwi? Badanie morfologii krwi należy rozważyć także w przypadku zauważenia u siebie uogólnionych objawów wskazujących na rozwój procesu chorobowego. Do tych dolegliwości zalicza się Ogólne osłabienie,Pogorszenie koncentracji,Bladość skóry,Zwiększoną senność,Uczucie duszności podczas wysiłku fizycznego,Podwyższoną temperaturę ciała,Ból głowy,Ból gardła,Katar,Kaszel,Biegunki,Bóle mięśni i stawów. Ze względu na dużą dostępność badania morfologii krwi, jej względnie niskie koszty oraz szerokie zastosowanie test ten może zostać wykonany praktycznie w każdym przypadku podejrzenia choroby u pacjenta. Zazwyczaj badanie to nie jest jednak wykonywane samodzielnie, tylko w połączeniu z innymi, dodatkowymi testami laboratoryjnymi, jak np. oznaczenie stężenia CRP (białka C-reaktywnego), poziomu glikemii lub też poziomów określonych jonów we krwi. Każde z tych badań może wymagać innego przygotowania, z tego powodu warto skonsultować się z lekarzem przed wykonaniem tego typu testów, w celu dobrania właściwego zakresu badań diagnostycznych oraz uzyskania kompleksowych informacji na temat dodatkowych uwarunkowań związanych z tego typu badaniami. Parametry oznaczane podczas badania morfologii krwi Krew złożona jest z dwóch głównych składników – osocza oraz elementów morfotycznych. Osocze składa się w znaczącej większości z wody oraz zwieszonych w niej białek, elektrolitów oraz innych substancji. Osocze stanowi ok. 55% objętości krwi. Drugim element, który podlega badaniu podczas morfologii krwi są składniki komórkowe. Zalicza się do nich krwinki czerwone (erytrocyty), krwinki białe (leukocyty) oraz płytki krwi. Poniżej zostały opisane poszczególne parametry badanie podczas morfologii krwi. Warto pamiętać, że poszczególne laboratoria mogą posługiwać się różnymi normami dla określonych wyników, jednak zawierają się one zazwyczaj w podobnych przedziałach. Do pełnej interpretacji otrzymanych danych niezbędna jest konsultacja lekarska, które będzie uwzględniała ogólny stan zdrowia pacjenta, jego dodatkowe uwarunkowania chorobowe oraz wyniki innych badań. Erytrocyty Erytrocyty, czyli krwinki czerwone to wyspecjalizowane komórki krwi, które odpowiadają za transport tlenu z płuc do pozostałych tkanek organizmu. Tlen jest elementem niezbędnym do zachodzenia praktycznie wszystkich procesów energetycznych w ludzkim organizmie. Transport tlenu przez krwinki czerwone możliwy jest dzięki hemoglobinie. Jest to białko odpowiedzialne za wiązanie tlenu w krwince, które jednocześnie nadaje krwi czerwoną barwę. Dodatkowo krwinki czerwone przeprowadzają także transport dwutlenku węgla z komórek do płuc, skąd wydychany jest do powietrza atmosferycznego. Podczas morfologii do oceny erytrocytów wykorzystuje się tzw. parametry czerwonokrwinkowe. Zalicza się do nich: Liczbę erytrocytów (krwinek czerwonych, RBC – red blood count) Wartość ta wyrażana jest w milionach na mikrolitr (mln/μL). U mężczyzn za wartości prawidłowe uznaje się liczbę krwinek czerwonych na poziomie od 4,2 do 5,4 mln/μL, u kobiet od 3,5 do 5,2 mln/μL. Zbyt wysokie wartości liczby krwinek czerwonych najczęściej świadczą o odwodnieniu pacjenta. Dochodzi wówczas do zmniejszenia ilości wody we krwi, przez co pozornie ilość elementów morfotycznych ulega zwiększeniu. W celu weryfikacji tego zjawiska należy zestawić otrzymane wyniki wskaźnika RBC z hematokrytem oraz liczebnością pozostałych elementów morfotycznych podlegających ocenie podczas morfologii krwi. Do wzrostu liczebności krwinek czerwonych może prowadzić także stan przewlekłego niedotlenienia organizmu, na przykład u osób palących papierosy, przybywających przez dłuższy czas w obszarach położonych na znaczących wysokościach geograficznych, a także wśród osób cierpiących na określone wady serca oraz choroby płuc prowadzące do zaburzeń procesów wymiany gazowej we krwi. Rzadsze przyczyny wysokiej liczby erytrocytów to nowotwory produkujące związki zwiększające intensywność procesów hematopoezy lub leczenie z wykorzystaniem glikokortykosteroidów. Zmniejszona liczba erytrocytów nazywana jest niedokrwistością (anemią). Wyróżnia się wiele rodzajów niedokrwistości, które charakteryzują się zróżnicowanymi przyczynami. Objawy zazwyczaj są jednak dość podobne, niezależnie od przyczyny rozwoju anemii. Pacjenci ze zbyt niską liczbą erytrocytów będą doświadczać przewlekłego zmęczenia, znacznego osłabienia oraz bladości powłok skórnych i błon śluzowych. Stopień nasilenie objawów jest zależny od tego, jak duże ubytki w zakresie liczby erytrocytów prezentuje pacjenta w danym momencie. Przyczyny niedokrwistości to Niedobory składników niezbędnych do produkcji krwinek czerwonych (jak np. witamina B12, kwas foliowy lub żelazo) – ten typ niedokrwistości występuje najczęściej. Niedobory mogą wynikać zarówno z niewystarczającej podaży danej substancji w diecie pacjenta, jak i z przewlekłych chorób skutkujących zaburzonym wchłanianiem z przewodu pokarmowego lub też nadmierną utratą omawianego związku z pokrwotoczna – do rozwoju tego typu anemii dochodzi po znaczącej utracie krwi, na przykład w wyniku rozległego urazu. Organizm jest w stanie dość szybko odtworzyć objętość krwi poprzez zwiększenie ilości osocza, jednak produkcja nowych elementów morfotycznych trwa dłużej, przez co dochodzi wówczas do obniżenia się wartości hematokrytu oraz spadku ilości składników hemolityczna – niedokrwistość hemolityczna wynika ze zbyt szybkiego procesu niszczenia krwinek czerwonych. Do rozwoju tego zjawiska może dochodzić w określonych chorobach warunkowanych genetycznie oraz w przypadku chorób nowotworowych szpiku. Hematokryt (HCT) Hematokryt to wyrażony w procentach stosunek objętości krwinek czerwonych do objętości całej krwi. U mężczyzn za normę uznaje się wartości pomiędzy 40, a 54%, u kobiet – od 37 do 47%. Jest to wartość pochodna od ilości erytrocytów znajdujących się we krwi pacjenta, z tego powodu przyczyny nieprawidłowych wyników hematokrytu poniekąd pokrywają się z przyczynami zaburzeń liczebności krwinek czerwonych. Hemoglobina (Hb) Ten parametr opisuje stężenie hemoglobiny we krwi pacjenta. Wartość ta wyrażana jest najczęściej w postaci gramów na litr (g/l). U mężczyzn norma wynosi od 14 do 18 g/l, u kobiet od 12 do 16 g/l. W warunkach zdrowia hemoglobina we krwi znajduje się wyłącznie wewnątrz krwinek czerwonych. Z tego powodu zaburzenia ilości hemoglobiny posiadają przyczyny tożsame z nieprawidłowymi wynikami ilości erytrocytów. Funkcją hemoglobiny jest transport tlenu z płuc do tkanek organizmu, gdzie wykorzystywany jest do przeprowadzania licznych procesów umożliwiających prawidłowe funkcjonowanie organizmu. Podczas tych procesów tlen przekształcany jest do dwutlenku węgla, który następnie krwinki czerwone transportują do płuc, skąd wydychany jest do atmosfery. Oznaczenie stężeń hemoglobiny uznawane jest za najbardziej skuteczne narzędzie podczas diagnozowania niedokrwistości (anemii). To właśnie na podstawie oznaczeń stężenia hemoglobiny we krwi lekarz podejmuje decyzje o konieczności rozpoczęcia u danego pacjenta leczenia. Średnie stężenie hemoglobiny w krwince (MCHC – mean corpuscular hemoglobin concentration) Wskaźnik MCHC dostarcza informacji na temat przeciętnego stężenia hemoglobiny w erytrocycie. Wartości prawidłowe są niezależne od płci i zawierają się w przedziale 32-23 g/dl. Średnia zawartość hemoglobiny w krwince (MCH – mean corpuscular hemoglobin) Średnia zawartość hemoglobiny w krwince związana jest ze wcześniej opisywanym wskaźnikiem, czyli MCHC. Parametr ten opisuje przeciętną ilość hemoglobiny w erytrocycie. Norma mieści się w przedziale od 27 do 31 pg, czyli pikogramów. Ze względu na to samo źródło obydwu parametrów przyczyny nieprawidłowości MCHC oraz MCH są ze sobą tożsame, z tego powodu zostaną opisane razem. Zbyt wysoki wynik, zarówno MCHC jak i MCH jest zjawiskiem dość rzadkim. Jedną z możliwych przyczyn tej nieprawidłowości jest rzadka choroba genetyczna – sferocytoza wrodzona. W przebiegu tego schorzenia dochodzi do zaburzeń budowy oraz objętości krwinki czerwonej, co prowadzi do zwiększenia zagęszczenia obecnej tam hemoglobiny. Spadek MCH oraz MCHC jest częstszym zjawiskiem, które związane jest z niedokrwistości, na przykład wywołaną niedoborami żelaza w diecie. Do zmniejszenia wartości tych parametrów może także dochodzić w przypadku przewodnienia organizmu oraz zwiększenia stosunku wody we krwi do jej składników morfotycznych. Średnia objętość krwinki (MCV – mean corpuscular volume) W prawidłowych warunkach średnia objętość krwinki czerwonej to od 82 do 93 fl (femtolitrów). Parametr ten jest niezwykle użyteczny w rozróżnianiu przyczyn anemii, co pozwala lekarzowi na wdrożenie właściwego leczenia, indywidualnie dobranego do zaburzeń występujących u danego pacjenta. Spadek wartości MCV świadczy o zmniejszonym rozmiarze krwinek czerwonych. Jedną z częstszych przyczyn tego zjawiska jest niedobór żelaza, który prowadzi do rozwoju anemii mikrocytarnej. W określonych zaburzeniach elektrolitowych, do rozwoju których dochodzi np. w przebiegu niewydolności nerek lub moczówki prostej także może pojawiać się zmniejszona wartość MCV uwidoczniona w wynikach morfologii krwi. Zwiększona średnia objętość krwinki pojawia się w przebiegu anemii z niedoborów witaminy B12 oraz kwasu foliowego. Tego typu niedokrwistość nazywana jest wówczas anemią makrocytarną, inaczej megaloblastyczną. Do rozwoju anemii makrocytarnej może także dojść w przypadku chorób układu pokarmowego, w szczególności dotyczących żołądka oraz jelita cienkiego. W żołądku produkowany jest czynnik wewnętrzny (IF), bez którego niemożliwe jest właściwe wchłanianie witaminy B12 w dalszych odcinkach przewodu pokarmowego. Choroby tych narządów skutkują niewystarczającą ilością przyswajanej witaminy B12, która niezbędna jest do prawidłowego zachodzenia procesów produkcji krwi. Do wzrostu wartości MCV może także dochodzić w przypadku alkoholizmu, chorób tarczycy, określonych zaburzeń elektrolitowych oraz u kobiet w ciąży. Wskaźnik zmienności objętości krwinek czerwonych (RDW – red blood cell distribution width) RDW to wskaźnik wyrażany w procentach, który wynika ze zmienności rozmiarów erytrocytów obecnych we krwi. Wynika on ze średniej objętości krwinek czerwonych oraz ilości różniących się od tej wartości erytrocytów. RDW wyrażany jest w procentach, gdzie norma wynosi od 11,5% do 14,5%. Przekroczenie górnej granicy normy nazywane jest anizocytozą i świadczy o względnie dużej zmienności rozmiarowej krwinek czerwonych danego pacjenta. Podwyższone wartości wskaźnika zmienności objętości krwinek czerwonych obserwuje się w niedokrwistościach przebiegających ze zmianą rozmiarów erytrocytów, czyli w anemii mikrocytarnej wywołanej przez niedobory żelaza oraz anemii makrocytarnej związanej z niedoborami witaminy B12. Wysokie wartości RDW mogą świadczyć również o poikilocytozie, czyli obecności krwinek o zniekształconych kształtach (erytrocyty sierpowate, tarczowate, sferocyty, akantocyty itp. ) Retikulocyty (RET) Ten wskaźnik opisuje liczebność retikulocytów we krwi obwodowej pacjenta. Są to niedojrzałe, postaci krwinki czerwonej, z których powstają w pełni funkcjonalne erytrocyty. Ilość retikulocytów może być wyrażana w dwojaki sposób – zarówno jako procent całkowitej liczby erytrocytów oraz w wartościach bezwzględnych. Norma ilości retikulocytów to od 0,5% do 1,5% z liczby erytrocytów lub też 20– 100 tys./μl. Ze względu na mechanizm powstawania retikulocytów wskaźnik ten świadczy o zdolności szpiku do odtwarzania zniszczonych krwinek czerwonych oraz o stopniu intensywności zachodzenia tego procesu. Z tego powodu wzrost liczby retikulocytów najczęściej obserwuje się po znacznej utracie krwi oraz w przypadku intensywnego leczenie niedokrwistości niedoborowych. Spadek liczby retikulocytów wskazuje na osłabione zdolności szpiku do odtwarzania krwinek, co może wynikać z jego uszkodzeń np. poprzez proces nowotworowy lub w wyniku działania określonych grup leków. Zjawisko to obserwuje się także w przypadku niedokrwistości niedoborowych, ze względu na brak substratów do prawidłowej produkcji nowych krwinek czerwonych. Inną przyczyną retikulopenii może być niedobór erytropoetyny (EPO), czyli hormonu odpowiedzialnego za pobudzanie procesu erytropoezy. Krwinki białe (leukocyty) Krwinki białe to drugi, główny rodzaj komórek obecnych we krwi. Są one istotnym elementem układu odpornościowego, który ma za zadanie ochronę organizmu przed różnego typu infekcjami. Z tego powodu zaburzenia w ich ilości najczęściej wynikają z różnego rodzaju zakażeń prowadzących do aktywacji układu immunologicznego. Badanie krwinek białych podczas morfologii krwi obejmuje kilka parametrów, które opisane zostały poniżej. Liczebność krwinek białych (WBC – white blood cells) Ten parametr opisuje ogólną ilość leukocytów znajdujących się we krwi pacjenta, bez rozdzielania ich na poszczególne podtypy. W prawidłowych warunkach wyniki te powinny zawierać się w przedziale od 4 do 10 tysięcy/μl. Wzrost liczby leukocytów (leukocytoza) najczęściej jest bezpośrednią konsekwencją choroby zakaźnej. Do ich rozwoju mogą prowadzić różnego rodzaju patogeny, takie jak bakterie lub wirusy. W sytuacji wykrycia infekcji układ odpornościowy znacząco zwiększa ilość leukocytów, aby były one w stanie skutecznie zwalczać przyczyny choroby. O wiele rzadszą przyczyną wzrostu leukocytów są choroby układu chłonnego oraz szpiku, takie jak np. białaczki. Dochodzi wówczas do bardzo znaczącego przekroczenia norm leukocytów we krwi, przy jednoczesnym braku bezpośredniej przyczyny w postaci zakażenia. Spadek ogólnej liczby leukocytów (leukopenia) może występować po zakończonej chorobie infekcyjnej oraz na samym jej początku. Do rzadszych przyczyn zalicza się leczenie z wykorzystaniem glikokortykosteroidów, ciężkie wyniszczenie organizmu w przebiegu chorób przewlekłych, określone choroby autoimmunologiczne oraz choroby onkologiczne szpiku. Poza pomiarem liczebności wszystkich krwinek białych podczas badania morfologii krwi dokonuje się także ich podziału na 5 głównych rodzajów. Ich ilość wyrażana może być zarówno jako procent wszystkich krwinek białych, jak i w wartościach bezwzględnych. Warto pamiętać, że zmiany w obrazie składu leukocytów we krwi najczęściej wynikają ze złożonych mechanizmów oraz należy je interpretować jako całość, z uwzględnieniem wszystkich ich rodzajów, dodatkowych parametrów oraz stanu klinicznego pacjenta. Bazofile (granulocyty zasadochłonne) Norma dla bazofili wynosi od 0% do 3%, lub też poniżej 150/μl. Podwyższone poziomy bazofilii, czyli bazofilia najczęściej występuje w przypadku aktywnej alergii oraz po przebytych infekcjach. Dodatkowo zjawisko to może także pojawić się w przypadku chorób nowotworowych układu chłonnego, czyli różnego rodzaju chłoniaków. Neutrofile (granulocyty obojętnochłonne) Neutrofile to najbardziej liczna grupa krwinek białych – stanowią ok. 70% wszystkich krwinek białych. W warunkach zdrowia normy dla neutrofili wynoszą od 1800 do 8000/μl. Wzrost liczby neutrofilii może świadczyć o zakażeniach (w szczególności bakteryjnych), zaburzeniach gospodarki hormonalnej (np. w przebiegu choroby Cushinga) lub też o rozwoju białaczki. Obniżenie ilości neutrofilii (neutropenia). Obniżenie ilości granulocytów obojętnochłonnych może pojawić się w przypadku niedoborów żywieniowych, nadczynności tarczycy, przewlekłych chorobach np. wątroby oraz w przebiegu określonych schorzeń o charakterze nowotworowym. Eozynofile (granulocyty kwasochłonne) W prawidłowych warunkach liczba eozynofilii we krwi obwodowej wynosi od 50 do 500/μl, co stanowi ok. 2-4% wszystkich krwinek białych. Podwyższone poziomy eozynofilów we krwi są dość charakterystyczne dla zakażeń pasożytniczych, które wywoływane są np. przez glistę ludzką lub tasiemca. Dodatkowo eozynofilię można zaobserwować także podczas reakcji alergicznych, przewlekłych chorób zapalnych oraz określonych nowotworów mieloproliferacyjnych. Spadek liczny eozynofilów poniżej normy (eozynopenia) jest dość rzadkim zjawiskiem, które może pojawić się w przebiegu nadczynności kory nadnerczy lub podczas tocznia trzewnego. Limfocyty Limfocyty to rodzaj krwinek białych, które są niezbędne do prawidłowego funkcjonowania komórkowej odpowiedzi immunologicznej. Dzieli się je na dwa główne rodzaje – limfocyty T oraz limfocyty B. Wartości prawidłowe dla limfocytów to od 15% do 40% oraz od 1000 do 5000/μl. Obniżona liczba limfocytów, czyli limfopenia może wskazywać na zaburzenia pracy szpiku, na przykład w przebiegu choroby nowotworowej lub jako powikłanie po jej leczeniu. Dodatkowo do rozwoju limfopenii może także dochodzić w przypadku AIDS oraz u osób ze znacznymi niedoborami żywieniowymi , a także w przebiegu niektórych chorób o charakterze autoimmunologicznym, jak np. RZS (reumatologiczne zapalenie stawów) lub sarkoidoza. Podwyższone wartości limfocytów obserwuje się głównie w przypadku zakażeń wirusowych (np. mononukleoza, świnka, odra) oraz rzadziej, w przebiegu niektórych zakażeń bakteryjnych (krztusiec, gruźlica, kiła). Do wielokrotnego wzrostu limfocytów we krwi dochodzi w przebiegu przewlekłej białaczki limfatycznej, diagnozowanej w populacji osób starszych. Monocyty Norma dla monocytów w morfologii krwi obwodowej u osoby dorosłej to od 30 – 800/μl lub też od 3% do 8% całkowitej ilości krwinek białych. Monocyty odpowiadają przede wszystkim za kontrolowanie przebiegu procesów immunologicznych w organizmie. Stan, w którym dochodzi do obniżenia ilości monocytów nazywany jest monocytopenią. Zjawisko to może wskazywać na rozwój niedoborów odporności u badanego pacjenta. Dodatkowo do rozwoju monocytopenii może także dochodzić w przebiegu długotrwałych chorób przewlekłych, które wyniszczają organizm. Podwyższenie poziomów monocytów nazywane jest monocytozą. Do jej rozwoju dochodzi zazwyczaj w przebiegu chorób zakaźnych. Dodatkowo zjawisko to można zaobserwować także w przypadku zaawansowanej marskości wątroby lub podczas nieswoistych zapaleń jelit. Płytki krwi – trombocyty Płytki krwi to trzecia grupa (obok erytrocytów i leukocytów) tworząca morfotyczną część krwi. Trombocyty nie są komórkami w klasycznym tego słowa znaczeniu. Zbudowane są one z fragmentów cytoplazmy innych komórek obecnych w szpiku – megakariocytów. Podstawową funkcja płytek krwi jest warunkowanie prawidłowego procesu krzepnięcia krwi. Dodatkowo trombocyty uczestniczą także w licznych procesach układu immunologicznego poprzez uwalniania czynników prozapalnych (cytokin), które regulują intensywność zachodzenia reakcji odpornościowych. W warunkach prawidłowych ilość trombocytów we krwi powinna zawierać się w granicach od 125 tysięcy do 400 tysięcy/μl. Obniżona ilość płytek krwi może prowadzić do zaburzeń krzepnięcia oraz niesie za sobą ryzyko znacznej utraty krwi w przypadku urazów lub zabiegów chirurgicznych. Stan ten nazywany jest małopłytkowością. Do jej rozwoju mogą prowadzić zakażenia wirusowe, niedobory kwasu foliowego, witaminy B12 lub też zaburzenia pracy szpiku. Często pojawia się także samoistnie podczas okresu ciąży. Nadmiar płytek krwi, czyli nadpłytkowość także jest zjawiskiem niekorzystnym. Krew wówczas ma zwiększoną tendencję do nadkrzepliwości, co może skutkować rozwojem niebezpiecznych powikłań sercowo-naczyniowych. Do pojawienia się nadpłytkowości może dochodzić samoistnie, a także w przebiegu określonych chorób, chorób nowotworowych, autoimmunologicznych lub w przebiegu intensywnych stanów zapalnych. Interpretacja wyników morfologii krwi Należy pamiętać, że poszczególne parametry morfologii krwi nigdy nie powinny być interpretowane oddzielnie. Każdorazowo należy zestawić je ze sobą w celu uzyskania pełnego obrazu diagnostycznego. Dodatkowo interpretację wyników powinien przeprowadzać lekarz, gdyż tylko w połączeniu z historią choroby pacjenta, jego obecnym stanem klinicznym, zgłaszanymi dolegliwościami oraz badaniami dodatkowymi test ten stanowi użyteczne narzędzie diagnostyczne. Większość zaburzeń wykrytych w morfologii krwi zazwyczaj nie stanowi odzwierciedlenia poważnej choroby, jednak określone zmiany mogą sugerować rozwój skomplikowanego schorzenia. W tych przypadkach należy jak najszybciej wykonać pogłębione badania obejmujące dodatkowe testy z krwi lub/oraz badania obrazowe. O konieczności przeprowadzenia tego typu postępowań decyduje lekarz prowadzący danego pacjenta. Powyżej przedstawione wartości referencyjne są opracowane dla populacji osób dorosłych. Wartości referencyjne mogą się różnić między laboratoriami, ze względu na różnice w zastosowanych do oznaczeń aparatach i odczynnikach. Źródła:
Syn 4 lata przechodzi infekcję gardła.Bierze antybiotyk Duracef. Lekarz zlecił Nam badanie krwi.W badaniu płytki krwi wynoszą 172 norma od 210. Czy to może świadczyć o jakieś chorobie czy to poprostu wynik infekcji.
Dzień dobry, 4 tygodnie temu mój 14 miesięczny synek miał "3dniówkę" podawałam mu Nurofen dla dzieci. Została wtedy zrobiona morfologia - wyniki: Leukocyty 5,37 l. neutrocyty 0,36 l. limfocyty 4,51 l. monocyty 0,34 l. eozynocyty 0,03 l. bazocyty 0,13 %neutrocytow 6,7 %limfocytów 84 %monocytów 6,3 %eozynocytów 0,6 %bazocytów 2,4 Erytrocyty 4,54 Hemoglobina 12,5 Hematokryt 36,3 MCV 80 MCH 27,5 MCHC 34,4 RDW 13,2 Płytki krwi 133 MPV 11 PCT 0,15 PDW 13,2 Pani doktor zleciła ponownie morfologię po 2-3tyg, żeby sprawdzić wyniki, wcześniej podejrzewała, że morfologia wyszła taka ze względu na podawany nurofen. powtórzyliśmy morfologię - wyniki: Leukocyty 10,31 l. neutrocyty 2,67 l. limfocyty 6,76 l. monocyty 0,59 l. eozynocyty 0,23 l. bazocyty 0,06 %neutrocytow 25,9 %limfocytów 65,6 %monocytów 5,7 %eozynocytów 2,2 %bazocytów 0,6 Erytrocyty 4,3 Hemoglobina 11,9 Hematokryt 33,8 MCV 79 MCH 27,7 MCHC 35,2 RDW 13,1 Płytki krwi 59 Na wynikach dopisany jest komentarz - zalecane ponowne badanie. Synkowi ciężko było pobrać krew, pielęgniarką udało się pobrać jej tylko trochę, czy to może mieć wpływ na wyniki? Lekarka syna, dała skierowanie do poradni hematologicznej, zerejestrowałam go, ale dopiero na początek października, do tego czasu będę się zamartwiać, czy może Pani zerknąć na wyniki i mi je zinterpretować? Pozdrawiam A.Lekko obniżona jest liczba zarówno czerwonych krwinek jak i płytek krwi. Niskie jest stężenie hemoglobiny przy prawidłowej średniej objętości i barwliwości czerwonych krwinek - krwinki nie są jednak jednorodne pod względem wielkości. W dolnym zakresie normy jest liczba leukocytów - obniżona jest ilość granulocytów Droga Pani! Rzeczywiście w przypadku niektórych infekcji może dojść do trombocytopenii, czyli zmniejszenia liczby płytek krwi. Mechanizm tego zjawiska może być różny. Może dojść do supresji (zahamowania) produkcji płytek krwi w szpiku, najczęściej odwracalnego, lub też w przypadku poważnych zakażeń z posocznicą włącznie może dojść do spadku ilości płytek krwi z zużycia (w tzw. zespole wykrzepiania wewnątrznaczyniowego). W przypadku Pani dziecka zapewne mieliśmy do czynienia z pierwszym mechanizmem, gdyż ten drugi stan jest bardzo groźny i wymaga intensywnej terapii. Skoro poziom płytek krwi unormował się po ustąpieniu infekcji, nie ma powodu podejrzewać, że przyczyna tego stanu była inna. Warto w przyszłości skontrolować morfologię krwi, a także wykonywać to badanie w przypadku innych infekcji jakie się w zdarzą w przyszłości. Proszę zaufać lekarzowi. Pozdrawiam i życzę powodzenia. Występuje bardzo rzadko. W jej przebiegu poziom płytek krwi jest bardzo niski. Przyczyny trombocytopenii. U normalnego, zdrowego, dorosłego człowieka poziom płytek krwi waha się w przedziale od 150 do 450 tysięcy pojedynczych płytek na mikrolitr krwi. Krwinki te żyją tylko około 10 dni, więc organizm nieustannie musi produkować
Płytki krwi zwane trombocytami są morfotycznym składnikiem krwi i biorą udział w jej krzepnięciu. Patologicznym stanem, który musi być skonsultowany z lekarzem jest zarówno nadpłytkowość, jak i małopłytkowość. Zobacz czym grozi niski poziom płytek krwi, a czym zbyt wysoki. Co to są płytki krwi? Na krew człowieka składają się przede wszystkim: leukocyty – krwinki białe, erytrocyty – krwinki czerwone, płytki krwi (in. trombocyty). Gdzie powstają trombocyty? Te najmniejsze we krwi komórki produkowane są w czerwonym szpiku kostnym, skąd z prądem krwi płyną mimowolnie do śledziony (nie mają własnego jądra, więc są pozbawione możliwości ruchu). W śledzionie są magazynowane i po czasie ulegają zniszczeniu. Każda płytka żyje od 8 do 10 dni. Są spłaszczone i mają dyskowatą budowę. Płytki krwi nie są w pełni funkcjonalnymi odrębnie komórkami, a jedynie ich fragmentami, jednak pełnią w organizmie niezwykle ważną rolę. Za co odpowiadają płytki krwi? Najważniejsza funkcja płytek krwi polega na regulowaniu procesu krzepnięcia krwi i hamowaniu wszelkich krwawień, są odpowiedzialne na skurcze naczyń krwionośnych. Trombocyty biorą także udział w inicjowaniu procesów miażdżycowych oraz wzroście komórek mięśni gładkich. Normy płytek krwi W morfologii krwi oznacza się właśnie poziom płytek krwi, oznaczany skrótem PLT (od ang. platelets). U zdrowych pacjentów dorosłych średnia liczba płytek krwi na mikrolitr krwi wynosi 237 tys. u mężczyzn i 266 tys. u kobiet. Przyjmuje się jednak, że norma płytek krwi mieści się w granicach 150 000–400 000 /µl. Należy również pamiętać, że normy te mogą nieznacznie się różnić pomiędzy wykonującymi test laboratoriami. Wynika to z faktu, że norma laboratoryjna jest pojęciem statystycznym, obliczanym na podstawie wyników pacjentów, którzy w danym czasie przebadali się w konkretnej placówce. Ilość płytek krwi wiele mówi o stanie zdrowia człowieka, dlatego określana jest w podstawowych badaniach. Każdy wynik odbiegający od normy musi być skonsultowany z lekarzem, ponieważ zarówno zbyt mała ilość płytek krwi, jak i zbyt wysoka świadczą o pewnych dysfunkcjach organizmu. Niskie płytki krwi Ilość poszczególnych składowych krwi często zmienia się, kiedy w organizmie toczy się jakiś proces chorobowy. Niski poziom płytek krwi nazywany jest trombocytopenią, a jej objawy są dość charakterystyczne. Kłopoty z nadmiernym krwawieniem, zasinieniem i krzepnięciem mogą oznaczać, że jest mało płytek krwi. Z jednej strony produkcja trombocytów może być niewystarczająca, z drugiej – płytki mogą być nadmiernie niszczone w krwiobiegu, śledzionie czy wątrobie (np. przez toksyny bakteryjne). Czy istnieje zależność niski poziom płytek krwi a samopoczucie ogólne? Wiele zależy od przyczyny jego spadku oraz jej stopnia zaawansowania. Niedobory płytek krwi występują przy: anemii, niedoborach kwasu foliowego, niedoborach witaminy B12, białaczce, marskości wątroby, zapaleniu szpiku kostnego, niektórych chorobach autoimmunologicznych, chorobach zakaźnych (odra, mononukleoza), przyjmowaniu leków wykorzystywanych w chemioterapii, nadużywaniu leków przeciwbólowych, terapii antybiotykami. Gdy wyniki badań są bardzo złe, a płytek skrajnie mało, może okazać się konieczna transfuzja krwi lub samych płytek. Niskie płytki krwi u dziecka dają podobne objawy, jak u pacjentów dorosłych. Są to przede wszystkim krwawienia podskórne, krwawienia z nosa, krwawiące dziąsła, tendencja do zasinień itd. Podwyższone płytki krwi Nadpłytkowość (zwana również trombocytozą) nie daje już tak charakterystycznych objawów zewnętrznych. O wysokich płytkach krwi mogą świadczyć bóle głowy, problemy ze wzrokiem i słuchem, a także mrowienie lub pieczenie na stopach i rękach, gdzie skóra bywa ciepła i zaczerwieniona. Czasami płytki krwi powyżej normy nie dają żadnych objawów, a stan ujawnia się dopiero przypadkowo, podczas rutynowych badań. Zwiększona ilość trombocytów może występować u pacjentów z powodów fizjologicznych, ale nie wolno tego lekceważyć, bo podwyższone płytki krwi mogą prowadzić do powstawania groźnych dla życia zakrzepów i zatorów. Za dużo płytek krwi może być również oznaką: nadpłytkowości samoistnej, czerwienicy prawdziwej, anemii, białaczki, licznych infekcji i stanów zapalnych, uszkodzenia tkanek, niedoborów żelaza, nadużywania sterydów. Podwyższone płytki krwi u dziecka dają podobne objawy, jak u osób dorosłych. Nadpłytkowość może mieć charakter pierwotny (wynika wówczas z zaburzeń funkcji szpiku) lub wtórny, gdy nadmierna produkcja płytek wiąże się np. z procesem chorobowym, urazem czy zabiegiem operacyjnym. Anizocytoza płytek krwi W morfologii określa się nie tylko stężenie trombocytów, ale również PDW, czyli wskaźnik anizocytozy płytek krwi. Co oznacza ten termin? Anizocytoza płytek to ich zróżnicowanie pod względem wielkości. Występowanie większych i mniejszych trombocytów jest zjawiskiem normalnym, wątpliwości pojawiają się, gdy różnice te są zbyt duże. Co znaczy podwyższone PDW? To tylko, że znajdujące się we krwi płytki różnią się wielkością, nie jest powodem do niepokoju i zwykle nie ma znaczenia diagnostycznego. Dopiero, gdy wszystkie parametry dotyczące trombocytów odbiegają od normy, podejrzewa się zaistniałe nieprawidłowości. Warto więc pamiętać, że interpretacji wyników badań – również anizocytozy trombocytów – powinien zawsze dokonywać lekarz. Testy laboratoryjne rzadko wykonywane są pojedynczo, ponieważ dopiero komplet wyników badań daje lekarzowi obraz stanu pacjenta. Płytki krwi w ciąży Ciąża to czas, kiedy w organizmie kobiety zachodzą liczne zmiany, a rozmaite określane z badaniach parametry rosną lub się zmniejszają. Podobnie jest ze stężeniem płytek krwi. Niskie płytki krwi w ciąży diagnozowane są u wielu pacjentek, co nie zawsze spowodowane jest problemami zdrowotnymi. Wiele zależy od poziomu spadku płytek krwi w ciąży, dlatego zawsze wyniki badań należy okazać lekarzowi prowadzącemu. Zdecyduje on, czy spadek ma charakter fizjologiczny, czy świadczy o stanie chorobowym. Normy płytek krwi w ciąży są nieco inne niż dla pozostałych dorosłych pacjentów. W czasie prawidłowo przebiegającej ciąży, w jej drugiej połowie (przeważnie w III trymestrze) następuje fizjologiczny spadek ilości trombocytów aż o 10-20%. Jak podnieść płytki krwi w ciąży, kiedy ich poziom jest niski? Do zwiększenia ilości trombocytów przyczyniają się niektóre mikroelementy, zatem czasami wystarczy wspomóc organizm odpowiednią dietą. Ciąża jest jednak czasem, w którym szczególnie należy uważać na spożywane produkty. O sposoby na podniesienie płytek najlepiej więc zapytać lekarza prowadzącego. Być może zaleci od właściwą dietę lub suplementację witamin. Co jeść, aby wzrosły płytki krwi? Jeśli badania wskazują na małopłytkowość, zawsze należy skonsultować się z lekarzem, by zalecił on odpowiednie postępowanie. Niemniej jednak leczenie zawsze warto wspomóc odpowiednią dietą. Co jeść, aby podnieść płytki krwi? Do produkcji trombocytów niezbędne są w organizmie: kwas foliowy – wspiera produkcję komórek krwi, jego bogatym źródłem są rośliny strączkowe, szpinak, buraki, brukselka, drożdże, kasza gryczana czy mięso, witaminy B12 – jej źródłem są jedynie produkty pochodzenia zwierzęcego – mięso wołowe i wieprzowe (głównie podroby, np. wątróbka), jaja, ryby, produkty mleczne, witaminy C – aby zwiększyć jej podaż, należy spożywać duże ilości surowych warzyw i owoców (np. cytrusów, malin, kiwi), witaminy D – wchłania się przede wszystkim z promieni słonecznych, jej źródłami też są tłuste ryby i jaja, witaminy K – zwarta przede wszystkim w zielonych warzywach, żelazo – produkty bogate w żelazo poprawiają morfologię, w tym – płytki krwi, sok z buraków jest jednym z bogatych źródeł żelaza, kwas omega-3 – aby zwiększyć ich spożycie, warto jeść tłuste ryby i używać oleju lnianego, chlorofil. Nie tylko istotne jest to, co jeść na małopłytkowość, ale też, jak przygotowywać posiłki. Należy to robić tak, aby tracić jak najmniej dobroczynnych substancji zawartych w naturalnych produktach, czyli – gotować na parzę, skracać do minimum obróbkę termiczną itd. Domowe sposoby na podwyższenie płytek krwi Jak podnieść płytki krwi naturalnymi, domowymi sposobami? Na skład krwi w dużym stopniu wpływa codzienna dieta, ponieważ to głównie z niej organizm czerpie potrzebne mu do prawidłowego funkcjonowania wartości odżywcze. Jeśli posiłki bogate są w witaminy i minerały, a w organizmie nie toczy się żaden stan chorobowy, wyniki krwi powinny mieścić się w normie. Oprócz codziennego dostarczania organizmowi wymienionych wyżej mikroelementów, istotnym czynnikiem wpływającym na kondycję fizyczną jest ruch. Jak zwiększyć płytki krwi? Właśnie dbając o codzienną aktywność ruchową, ponieważ wysiłek fizyczny w naturalny sposób podnosi ich ilość. Najskuteczniejsze będzie zatem uprawianie sportów wysiłkowych i ogólnorozwojowych, jak bieganie, pływanie czy treningi aerobowe. Domowe sposoby na obniżenie płytek krwi Nadpłytkowość potwierdzona wynikami badań również powinna zawsze być konsultowana z lekarzem. Szczególnie, że trudno odpowiedzieć na pytanie, jak obniżyć płytki krwi naturalnie, domowymi sposobami. W większości przypadków konieczne jest rozpoczęcie leczenia. Znacząco podwyższona ilość trombocytów grozi przede wszystkim powstawaniem zakrzepów utrudniających swobodny przepływ krwi przez naczynia krwionośne, co w konsekwencji może przyczyniać się do niewłaściwego dotlenienia i odżywienia tkanek. O ile obniżenie płytek krwi naturalnymi metodami jest trudne, o tyle warto zadbać o dietę rozrzedzającą krew, by zmniejszyć ryzyko powstania zakrzepów. Właściwości takie wykazują niektóre rośliny i zioła, np. czosnek, chilli, imbir, kurkuma, pieprz, pokrzywa, miłorząb czy rumianek. Oddawanie płytek krwi Istnieje możliwość oddawania płytek krwi osobom, które ich potrzebują, głównie: pacjentom onkologicznym, o których na skutek chemio- lub radioterapii uszkodzeniu ulega szpik kostny produkujący trombocyty, pacjentom operowanym z powodu chorób serca, osobom po wypadkach, w urazami wielonarządowymi. Płytki do transfuzji pobiera się, łącząc krwiodawcę poprzez wkłucie do żyły ze specjalnym aparatem, który separuje komórki krwi, wyodrębnia z niej same płytki i gromadzi je. Pozostałe składniki krwi „oddawane” są krwiodawcy, natomiast pobierana jest też od niego niewielka ilość osocza stwarzającego odpowiednie środowisko dla przechowania płytek. Co ile można oddawać płytki krwi? Oddawanie krwi pełnej lub jednego z jej składników nie może odbywać się zbyt często, by zanadto nie obciążyć organizmu krwiodawcy. Krew pełną można oddawać nie częściej niż 6 razy w roku w przypadku mężczyzn i 4 razy w przypadku kobiet. Oddawanie pojedynczych składników jest mniej obciążające i można to robić częściej. Zatem jak często można oddawać płytki krwi? Tromboferaza może być wykonywana do 12 razy w roku w przerwach nie krótszych niż 4 tygodnie. Suplementy na płytki krwi Do zmniejszonej produkcji trombocytów przyczyniają się przede wszystkim niedobory takich mikroelementów jak żelazo czy witamina B12. Jeśli sama zmiana diety na bogatą w te właśnie substancje jest niewystarczająca, można rozważyć ich suplementację. Suplementy na płytki krwi zawierające odpowiednie witaminy, żelazo i kwas foliowy mają przeważnie wygodną formę tabletek lub kapsułek. Można przyjmować preparaty zawierająca wymienione mikroelementy pojedynczo, lub preparaty wielowitaminowe, będące ich mieszanką. Należy jednak pamiętać, że każdą suplementację powinno się skonsultować z lekarzem, po jego uprzedniej interpretacji wyników badań. Warto zapytać specjalistę, czy suplementacja rzeczywiście jest potrzebna, czy w danym przypadku może okazać się skuteczna, oraz w jakich dawkach przyjmować zalecane preparaty.
jYXSI.niskie plytki krwi u noworodka forum
